کد مطلب:270705 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:173
گروه های مختلف مردم در زمان امیرالمؤمنین
آری! حضرت افسوس می خورد و آرزو می كند كه كاش می یافتم كسانی را كه این معارف را تحمل می كردند و اهل امانت بودند! ولی افسوس كه آدم های عصر امیرالمؤمنین (علیه السلام);
1 ـ گروهی انسان های باهوش و زیرك بودند، ولی نعمت الهی و هوش سرشار، و دین و حقایق را، ابزاری برای رسیدن به دنیا قرار می دادند، و با داشتن نعمت ها به جای مسئولیت پذیری و شكر آن ها، بر خلق خدا فخر می فروختند.
2 ـ دسته ای انسان های مطیع و تسلیم حاملان علم و حقّ بودند ولی از فهم و درایت بهره ای نداشتند، و فاقد بصیرت در حق بودند.
3 ـ گروه سوم كه با ولع و حرص به خوشی و لذت مشغول بودند، تسلیم محض شهوت و خواهش های نفس بودند.
4 ـ چهارمین دسته كسانی بودند كه شیفته جمع آوری مال و ذخیره نعمت ها شدند.
دو گروه اول و دوّم مقبول نبودند و دو گروه دیگر هرگز نمی توانستند حافظ دین باشند، و حتی در یك مورد هم نمی شد به آن ها اعتماد كرد، زیرا نزدیك ترین موجودات به آنان چهارپایانی بودند كه در بیابان رها شده و به چرا مشغولند. این دو، چنان غرق در لذت و شهوت، و حریص به جمع مال و منال بودند كه حضرت حیوانات را به این ها تشبیه می كند.
وقتی بذر حیات را هیچ زمینی نپذیرد، و آب حیات را هیچ كسی ننوشد، این بذر و آب چه می شود؟ آب فرو می رود و بذر با مرگ زارع بر باد می رود.
حضرت علی (علیه السلام) حقایق را با خود می برد و انسان ها در حرمان و حسرت فقدان آن وجود مبارك می مانند.
«كذلك یموت العلم بموت حاملیه»
«این چنین علم با مرگ حاملان آن، می میرد».
آیا شاكر نبودن نسلی و كافر شدن قومی و عصیان ملتی كه رسولش را از او می گیرند و امامش مفارقت می كند و عذاب، آن ها را احاطه می كند، باعث می شود رابطه زمین و آسمان قطع گردد، و خداوند نسل های آینده را به حال خود رها كند؟
امیرالمؤمنین (علیه السلام) خود حجّتی بود كه قومش بر او كفر ورزیدند و بر او شوریدند و حرمتش را شكستند. او هر چند با دل شكسته می رود، اما سنت الهی را گوشزد می كند و باب سخن را برای نسل های آینده می گشاید.
درست است در این اوضاع حجّت خدا با علومش راهی آخرت می شود، و بذرش به ثمر نمی نشیند، ولی سنت خداوند بر این قرار گرفته كه برای از بین نرفتن زحمات اولیا و انبیای الهی و اتمام حجت، زمین از حجّت خالی نباشد، و پیوسته كسی برای خدا، حجّت اقامه كند، و به سوی او دعوت نماید و انسان ها را از ظلمت به نور بكشاند.
1 ـ گروهی انسان های باهوش و زیرك بودند، ولی نعمت الهی و هوش سرشار، و دین و حقایق را، ابزاری برای رسیدن به دنیا قرار می دادند، و با داشتن نعمت ها به جای مسئولیت پذیری و شكر آن ها، بر خلق خدا فخر می فروختند.
2 ـ دسته ای انسان های مطیع و تسلیم حاملان علم و حقّ بودند ولی از فهم و درایت بهره ای نداشتند، و فاقد بصیرت در حق بودند.
3 ـ گروه سوم كه با ولع و حرص به خوشی و لذت مشغول بودند، تسلیم محض شهوت و خواهش های نفس بودند.
4 ـ چهارمین دسته كسانی بودند كه شیفته جمع آوری مال و ذخیره نعمت ها شدند.
دو گروه اول و دوّم مقبول نبودند و دو گروه دیگر هرگز نمی توانستند حافظ دین باشند، و حتی در یك مورد هم نمی شد به آن ها اعتماد كرد، زیرا نزدیك ترین موجودات به آنان چهارپایانی بودند كه در بیابان رها شده و به چرا مشغولند. این دو، چنان غرق در لذت و شهوت، و حریص به جمع مال و منال بودند كه حضرت حیوانات را به این ها تشبیه می كند.
وقتی بذر حیات را هیچ زمینی نپذیرد، و آب حیات را هیچ كسی ننوشد، این بذر و آب چه می شود؟ آب فرو می رود و بذر با مرگ زارع بر باد می رود.
حضرت علی (علیه السلام) حقایق را با خود می برد و انسان ها در حرمان و حسرت فقدان آن وجود مبارك می مانند.
«كذلك یموت العلم بموت حاملیه»
«این چنین علم با مرگ حاملان آن، می میرد».
آیا شاكر نبودن نسلی و كافر شدن قومی و عصیان ملتی كه رسولش را از او می گیرند و امامش مفارقت می كند و عذاب، آن ها را احاطه می كند، باعث می شود رابطه زمین و آسمان قطع گردد، و خداوند نسل های آینده را به حال خود رها كند؟
امیرالمؤمنین (علیه السلام) خود حجّتی بود كه قومش بر او كفر ورزیدند و بر او شوریدند و حرمتش را شكستند. او هر چند با دل شكسته می رود، اما سنت الهی را گوشزد می كند و باب سخن را برای نسل های آینده می گشاید.
درست است در این اوضاع حجّت خدا با علومش راهی آخرت می شود، و بذرش به ثمر نمی نشیند، ولی سنت خداوند بر این قرار گرفته كه برای از بین نرفتن زحمات اولیا و انبیای الهی و اتمام حجت، زمین از حجّت خالی نباشد، و پیوسته كسی برای خدا، حجّت اقامه كند، و به سوی او دعوت نماید و انسان ها را از ظلمت به نور بكشاند.